ขึ้นภูกระดึง (หน้าฝน)

วันแรกกับการขึ้นภูกระดึง

                อุตสาห์วางแผนกันมาระยะยาว ตั้งใจวันออกพรรษาเราจะนัดเจอกันแล้วขึ้นภูกระดึง แล้วไง... วันนี้ก็มาถึงขับรถมาเรื่อยๆ ฝนก็ยังตกพรำๆตลอดเวลาเพราะเจอมรสมเข้าประเทศไทยพอดี ขับรถมาจอดที่ผานกเค้า วันนี้เมฆฝนปกคลุมหมดเลย เราพักล้างหน้า แปรงฟัน แล้วก็กินข้าว พร้อมที่จะขึ้นภูกระดึง (แต่ก็แอบมีลังเล กับ ลุ้นว่ามรสุมจะออกไปจากประเทศไทยหรือไม่ ฝนจะหยุดตกไหมนะ)

                พอมาถึงจุดบริการนักท่องเที่ยว ฝนตกพรำๆ เจ้าหน้าที่บอกว่า ตอนนี้เริ่มสายแล้วแต่ยังพอขึ้นได้อยู่ นักท่องเที่ยวจะขึ้นหรือไม่ ฝ่ายเราที่เคยขึ้นหลายรอบแล้วก็คาดการณ์ไว้ว่าน่าจะไม่ปลอดภัย แต่พอหันไปเจอสายตาที่มุ่งมั่นของเพื่อนในทีมว่าจะขึ้นให้ได้ งานนี้เป็นไงเป็นกัน “ขึ้นก็ขึ้น”

              

                ยิ่งขึ้นน้ำยิ่งเยอะขึ้นจากโขดหินธรรมดาเริ่มมีน้ำไหลผ่านเป็นน้ำตกน้อยๆ เดินยังไม่ถึง “ซำแฮก”เลย ฝนก็ตกหนักมาเรื่อยๆ เรามองเพื่อนๆในทีมพร้อมกับทางเลือกว่าจะเดินต่อไปหรือลงเขา คำตอบที่หนักแน่นจากใครสักคนก็ยืนยันว่า “เราจะไปให้ได้” เพื่อนๆทั้งทีมจึงยอมเดินหน้าต่อไป

                ยิ่งเดิน ฝนยิ่งตก “กรรม” ปีนไปถึงกลางเขาไปยังไงหล่ะ ฝนตกหนักมาก จากหน้าผากลายเป็นผาน้ำตก งานนี้ได้ปีนผาน้ำตกกันทุกคน นักท่องเที่ยวก็ไม่ค่อยมีเพราะไม่มีใครเขาขึ้นกัน ที่ขึ้นก็ไปกันเกือบถึงหลังแปหมดแล้ว พอถึงช่วงซำแคร่แค่นั้นหละ “ไปไม่เป็น เขาที่สูงชัน กลายเป็นน้ำตก 100%” ต่างคนต่างมองหน้ากัน ไปยังไงหละ...โชคดีที่มีลูกหาบขึ้นมาพอดีเลยพาปีนโขดหินที่พอจะขึ้นได้ “เฮ้อ..เสื้อกันฝนก็เอาไม่อยู่ เกะกะมากๆ” พอปีนไปสักพักก็ถึงบันไดเหล็ก..ค่อยยังชั่วทางดีๆมีให้เดินแล้ว

                ในที่สุดก็ถึงหลังแป...เราก็ไม่ลืมที่จะใส่ถุงกันทาก..เพราะระหว่างทาง แม่ค้าจะเตือนว่าทากเยอะ..ลุ้นกันไปตลอดทางระหว่างหลังแปถึงวังกวาง “ทาก” เยอะจริงๆ

     

                 พอมาถึงวังกวาง เราเห็นนักท่องเที่ยวที่มาก่อนเรานอนพักตามศูนย์บริการนักท่องเที่ยวบ้าง ศาลาบ้าง หอประชุมบ้างโห..ตกใจเหมือนกันแล้วค่ำนี้จะนอนที่ไหน...โชคดีที่บ้านพักเหลือ 1 หลังพอดี (เขาเพิ่งออกไป) เราจึงได้อยู่ต่อ “ขอบคุณสวรรค์”

    

วันที่สองของการเดินรอบภูกระดึง

                ขึ้นมากัน 6 คน เพื่อนๆเจอทากกระโดดใส่ขา แล้วกัดต้นขา เกาะไหล่ ปีนขึ้นบ้าน ทำให้แต่ละคนตื่นขึ้นมาแล้วลังเลที่จะเดินรอบภูกระดึงไหมนะ...คำตอบก็คือ “เดิน” แต่ว่าเดินกันไม่ครบทีม เพื่อนบางส่วนสู้ไม่ไหวกับการเจอทากกัด หรือเกาะ จึงขอนอนพักที่บ้านพัก แล้วเพื่อนอีก 4 คนเดินเที่ยวกัน ดูแฟชั่นถุงกันทาก...ซะก่อน...น่ารักทีเดียว

     

                ช่วงหน้าฝนบรรยากาศดีสุดยอด ฝนตกปรอยๆ ต้นไม้สีเขียว หญ้าเขียวชอุ่ม แต่หนทางระหว่างที่เดินเต็มไปด้วยทาก เราพากันเดินและช่วยกันดูต้นขาของเพื่อนๆเช็คว่ามีทากกระโดดมาหรือปล่าว งานนี้ทากเกาะตลอดงานนับได้เป็นสิบเลยแหละ

     

                                                 

                              

                ถึงแล้วผาหล่มสัก.....กับการมาที่นี่เป็นครั้งที่ 3 งานนี้ไม่ค่อยมีใครมาแย่งซีนเพราะไม่ค่อยมีใครเขามากัน (ฝนมันตกปรอยๆทั้งวัน ...ทากก็เยอะซะขนาดนี้) จะมีก็กลุ่มนักศึกษาชมรมถ่ายภาพจากมหาลัยแห่งหนึ่งมาเป็นเพื่อนร่วมทางตั้งแต่เช้า                 ขากลับก็แวะถ่ายภาพตามผาต่างๆเรื่อยๆ จนมาถึงช่วงระหว่างผาหมากดูกกับที่พัก ฟ้าก็เริ่มมืดลงไปทุกที เพื่อนคนนึงขาพลิกก็ต้องช่วยกันประคอง ทำให้เราต้องเดินช้าลง...........ทำยังไงหละจะเรียกกำลังใจเพื่อนให้รู้สึกดีขึ้นมาได้...”ร้องเพลง” นี่แหละดีที่สุดแล้ว...ดึกๆ..มืดๆ เดินบนทางที่มีแต่โคลน ไฟฉายก็ช่วยได้ไม่มาก มองไม่ค่อยเห็นทาง...เดินเหยียบน้ำและโคลนตลอดทาง กับเพลงทุกเพลงที่คิดและขุดมาร้อง....คิดไม่ออกก็ช่วยๆกันพยายามร้องต่อๆกันไปเรื่อยๆ ทำให้รู้สึกว่าระยะทางที่เหลือมันแป๊บเดียวจริงๆ (มืดๆแบบนี้อารมณ์กลัวทากหมดไปเลย..ต้องรีบกลับที่พักให้เร็วที่สุด)

      

                อาหารมื้อเย็นที่ดีที่สุดในยามฝนตก อากาศเย็นคือ จิ้มจุ่ม กินแล้วอุ่น หายเหนื่อยเลย

     

วันที่สาม กับ การลงจากภูกระดึง

                เรายังคงไม่ลืมที่จะใส่ถุงกันทากในวันกลับ “ทาก” จะพบแค่หลังแปเท่านั้น ดังนั้น สาวๆก็ไม่พลาดที่จะป้องกันก่อน ระหว่างทางก็ช่วยกันปัด ช่วยกันเขี่ย ออกจากถุงกันทาก ดูแค่ท่ากระโดดของมันก็ชวนสยิวแล้ว ยิ่งถ้าเจอตัวโตๆนะ...ถึงกับร้อง “ยี้” กันทีเดียว ระหว่าทางเดินก็จะเห็นบางคนโดนทากกัดแล้วปล่อยให้เลือดไหลๆเป็นทางก็มี ในที่สุดเราก็มาถึงตีนภูในตอนบ่ายๆ อาบน้ำแต่งตัวพร้อมเดินทางมุ่งสู่อำเภอเชียงคาน เป้าหมายต่อไป